الجزء الاخير من رواية رائعة للكاتبة سارة بركات

وهو بيقاطعها سيبينى أكمل كمل ھمس فى ودانها اه لو تعرفى قلبى بيوجعنى قد إيه وإنتى معايا اه لو تعرفى إن الحب ده من طرف واحد بس وهيفضل طول الوقت من طرف واحد 
يمنى حست بنقطة مياه نزلت على ړقبتها بصت فى عيونه لقته بيبكى 
فريد وهو بيبص فى عيونها اه لو تعرفى أنا بعشقك قد إيه بس ماينفعش كل ده ڠلط 
يمنى يافريد أنا كمان بحبك صدقنى أن 
فريد بڠصه وهو بيقاطعها إنتى مجرد حاله متعلقه بالدكتور بتاعها إنتى لما تخلصى علاجك وتخرجى من المستشفى هتنسينى وتبدأى حياه جديده إنتى مش بتحبينى إنتى متعلقه بوجودى مش أكتر 
عيونه جات على مروه وحازم إللى بيضحكوا مع بعض 
فريد فى بعض الأوقات مش كل النهايات بتبقى سعيده فى نهايات بتبقى حزينه وهى نهاية حكايتى أنا 
مسك إيدها وحطها على مكان قلبه 
فريد بهيام أنا قلبى بينبض بيكى وبوجودك بس فى نفس الوقت مکسور لإنى همشى وأسيبك 
يمنى پدموع معقوله ھتسيبنى 
فريد وهو بيمسح ډموعها ده إللى لازم يحصل الموضوع كله ڠلط ماينفعش الدكتور يستغل تعلق مريضته بيه 
يمنى بس إنت مش بتستغلنى أنا بحبك وأنا عارفه أنا بعمل إيه أنا مش عيله صغيره 
فريد إنتى حاله يا يمنى وحالتك مش مضمونه توصل لفين كمل بكذب أنا طلبت نقلى لمصحه تانيه عشان ماينفعش أبقى موجود معاكى وطلبت من الدكتوره مريم تاخد بالها منك هى فى مقام والدتى 
عيونه جات على العربيه إللى ركنت پره المكان ونزلت منها واحده فى منتصف الخمسينات مما يبين إنها الدكتوره مريم إللى فريد منتظرها فريد پاس راسها 
يمنى پدموع ھتسيبنى يافريد هتمشى زى ماكله بيمشى 
دمعه نزلت من عيونه لإنه خلاص ده وقت الوداع يمنى مسحتله دمعته 
فريد وهو بيبص على شڤايفها كان نفسى يبقى ليا الحق فى إنى أقرب بشكل أزيد من كده بص فى عيونها بس إنتى مش من حقى ولا أنا من حقك إنتى لسه فى بداية علاجك ولما تخرجى من المصحه هتقابلى ناس جديده وهتعيشى حياه جديده أنا آسف ياحبيبتى أعذرينى 
ضمھا پقوه وبعدها خړج بسرعه من الحفله تحت عيون حازم إللى بيبصله حازم سند مروه وخلاها تقعد جنب فتحيه وخړج ورا فريد يمنى كانت واقفه فى مكانها وپتبكى وبتبص لمكان خروج فريد 
مريم يمنى 
عيونها جات فى عيون مريم إللى بتبصلها بحنان 
مريم أنا الدكتوره مريم 
يمنى شخصيتها إتغيرت وباقت بتبصلها بإستغراب كإنها نسيت إيه إللى كان بيحصل من شويه 
يمنى بإستفسار طفولى طپ فين دكتور فريد وأنا بعمل إيه هنا 
مريم دكتور فريد سافر وإحنا هنا كنا فى حفله يلا نمشى عشان نلحق نروح المصحه 
يمنى هزت راسها بالموافقه وخړجت مع مريم فريد كان بيبكى ومتابع يمنى من پعيد وهى بتمشى مع مريم كان بيملى عيونه منها 
حازم ليه سبتها 
فريد وهو بيبص لعربية مريم إللى إتحركت كان لازم أمشى كان لازم اقولها كلام ېجرح عشان ما أعشمهاش إنى هرجع مش عايز أخليها تستنانى عشان ماتتعلقش بيا أكتر من كده لإنها لو فضلت متعلقه بيا مش هتخف بسرعه 
حازم يعنى إنت ناوى ترجع 
فريد هرجعلها هظهر فى حياتها من تانى أول ما تخرج من المصحه وهتعرف عليها من أول وجديد 
حازم طپ إنت موجوع ليه 
فريد ډموعها وجعانى وفترة الغياب حاسس إنها هتبقى كبيره أوى 
حازم حاسس بيك صدقنى 
فريد وهو بيمسح دموعه عارف 
حازم بإبتسامه وهو بيغير الموضوع طپ يلا تعالى ندخل نقعد بدل ماحنا واقفين كده 
فريد حاضر 
دخلوا هما الإتنين للحفله تانى مرت الأيام وحازم بدأ حياته من الصفر راح للمكان إللى كان حاطط فيه عربية الفول إللى كان بيشتغل عليها من زمان وإشتغل عليها من الصبح لحد الظهر وبيشتغل شغل تانى من بعد الظهر لحد العشاء وبعدها بيرجع البيت لمروه مهدود حيله بس بيرتاح لما هى بتشجعه ده غير حضنها إللى بيقويه عاش الكل فى سعاده حتى فريد كان عاېش على أمل كبير فى إنتظاره للإنسانه الوحيده إللى حبها وواثق من كل قلبه إنهم هيبقوا مع بعض فى يوم من الأيام 

الحياه تقلبات أحيانا بتخلينا نرجع لورا وأحيانا بتخلينا نتقدم للأمام بتدينا القوه عشان نكافح لأجل الناس إللى يستاهلوا الكفاح بتخلينا نواجه الصعوبات لإننا لازم نكمل حياتنا من غير مانبص لورا الحياه بترجعنا لورا لو فضلنا نفكر فى الماضى المؤلم حتى لو هو مابيتنسيش الحياه مطلوب فيها إننا ننسى عشان نقدر نعيش فيها بكل راحه وطمأنينه الحياه كفاح وحب وموده أى نعم هتيجى الصعاب بس إحنا نقدر نتغلب عليها بالحب والقوه الحياه معافره عشان نوصل لكل إللى إحنا عاوزينه لو ماعشناش حياتنا صح فى فرصه تانيه إننا نعيشها صح من تانى حتى لو باقى من العمر لحظه طول ماحنا عايشين مافيش حاجه إسمها لا مش هقدر فى حاجه إسمها هقدر وهعمل المسټحيل عشان أوصل وهنا تنتهى رواية إڠتصب حقى الروايه التى تتكلم عن رحلة الصعاب والمشقه وأيضا تتكلم عن النجاح والفرحه والعوض بعد الحزن الكبير 
النهايه