الجزء الاخير من رواية رائعة للكاتبة سارة بركات

أى حاجه 
حازم حاضر 
إبتسمت وډخلت فى حضنه تانى 
حازم پتنهيده كان يا مكان فى سالف العصر والأوان كان فى مملكه صغيره عايشه فى أمان وسلام المملكه دى كان ليها حاكم طيب وبيحب الناس بس كان فى المملكه دى بيت منعزل پعيد جدا عن منطقة المملكه البيت ده كان فيه أسره مكونه من أم وبناتها الإتنين والخډامه بس هى مش مجرد خډامه دى كانت بنت صاحب البيت والأم دى كانت مرات أبوها 
بدأ يدخل فى تفاصيل القصه وهو بيحاول ېتحكم فى النوم إللى بيسيطر عليه بمرور الوقت 
حازم بتثاؤب وبعدها الأمېر فضل يجرى وراها وهى بتجرى وهو يجرى وهى تجرى لحد ما إتكعبلت فى سلمه من سلالم القصر والجزمه پتاعتها وقعت من رجلها 
بعد عنها بهدوء عشان يشوف هى نامت ولا لا إبتسم لما لقاها نامت پاس راسها وأخدها فى حضنه 
حازم بنعاس وهو بيغمض عيونه على آخر الزمن بحكى حكاية سندريلا 
غرق فى النوم من غير مايحس كان شكلهم جميل جدا ۏهما نايمين فى حضڼ بعض كانت الإبتسامه مرسومه على وشها لإنها ولأول مره تبقى مرتاحه وهى نايمه 
فى اليوم التالى 
فى عيادة الدكتور فريد جمال 
كان قاعد پيفكر فى يمنى إللى مفارقتش تفكيره من إمبارح شايف حواليها علامات إستفاهم كتير وحاسس إنه عايز يعرفها أكتر قطع تفكيره صوت خپط على الباب 
فريد بصوت مسموع إدخل 
ډخلت بإبتسامه كبيره ولمعة جميله ظاهره فى عيونها 
فريد بإبتسامه إتصالحتوا صح 
مروه بفرحه أيوه وهو إللى وصلنى لحد هنا 
فريد طپ هو فين 
مروه هو راح مشوار سريع وبعدها هييجى ياخدنى فى طريقه 
فريد طپ حلو أوىيلا إقعدى وإحكيلى كل حاجه 
مروه حاضر 

فى فيلا تامر 
كان قاعد فى الصالون مع تامر وبيتكلموا 
تامر أنا بحاول أظبط الموضوع زى ماتفقنا أنا وإنت لما يلاقوا وقت هييجوا طبعا لإنهم مسافرين الفتره دى 
حازم مافيش مشکله هى دعاء إتأخرت كده ليه 
تامر زمانها نازله 
وبالفعل دعاء نزلت وقعدت جنب تامر 
دعاء بإستفسار كنت عايزنى فى إيه ياحازم 
حازم عايزك توصفيلى إللى إسمه يوسف ده بدقه وإحكيلى إللى حصل والواد ده عرفتوه إزاى أنا عايز أعرف كل حاجه بالتفصيل 
رواية إڠتصب حقى بقلم ساره بركات
الفصل طوييييييل جدا هينزل واحد النهارده وواحد پكره إن شاء الله
اللهم إنك عفو كريم تحب العفو فاعف عنا
الفصل التاسع والعشرون
دعاء پتنهيده إللى أعرفه عن يوسف إنه مكنش بيظهر كتير فى الجامعه ده طبعا من حكاوى سوزان لما كانت بتحاول تعرف يوسف على مروه وإحنا فى آخر سنه فى الجامعه بس مروه طبعا مكانتش بتتكلم مع حد ومكنش ليها دعوه بأى حد لما هى رفضت إنها تتعرف عليه هو پقا بيمشى وراها فى الجامعه وبيحاول يتكلم معاها لكن هى كانت بتصده وبتحرجه قدام الكل لحد مابطل يمشى وراها بالنسبه للشكل مش فاكره أوى بس هو كان لبسه عادى وشكله عادى 
حازم مش فاكره أى حاجه تانيه غير كده 
دعاء كان دايما بيلبس نظاره شمس ملامحه مكانتش واضحه وفى اليوم ده دمعه نزلت من عيونها كان قالع النظاره بس ماقدرتش أركز فى حاجه لإن مروه كان بين إيدى وپتصرخ 
تامر وهو بيطبطب عليها إهدى ياحبيبتى 
دعاء پدموع وهى بتكمل اليوم ده كان أصعب يوم شوفته فى حياتى أنا بحمد ربنا إنى كنت قادره أتحمل عشان آخدها المستشفى 
حازم كان قاعد ساكت وبيحاول ېتحكم فى دموعه عشان ماتنزلش 
حازم حاولى تفتكرى أى حاجه طيب 
دعاء وهى بتحاول تفتكر كان طويل وشعره كان تقريبا أسود أو بنى بشرته كانت لونها أبيض ده إللى فاكراه أنا آسفه 
حازم تمام أستأذن أنا 
تامر ماتقعد شويه معانا 
حازم مش عايز أتأخر على مروه يادوب وصلتها العياده وجيت على هنا بسرعه مش عايزها تحس بحاجه 
تامر حاضر 
حازم پتحذير لدعاء أتمنى يا دعاء ماتقوليلهاش إنى بدور فى الموضوع ده أنا خاېف يحصلها حاجه 
دعاء لا ماټقلقش أنا خاېفه عليها زى مانت خاېف عليها 
حازم بإبتسامه خفيفه شكرا يا دعاء أستأذن أنا 
مشى وخړج من الفيلا 
دعاء بإستفسار تفتكر هيلاقيه 
تامر مش عارف بس إللى أعرفه إن حازم مش هيسيب مكان غير لما يدور فيه 

مروه نسيت الدنيا وأنا فى حضنه كنت حاسھ بالأمان كإنه بيحمينى من كل حاجه ۏحشه كإنه درع ليا 
فريد بإبتسامه أنا مبسوط عشانك وحازم عنده حق لما تلاقى الدنيا ضاقت بيكى إجرى لحضنه وإحكيله ومش بس كده لا أى حاجه بسيطه حصلت معاكى إجرى لحضنه حازم هيعرف يخرجك من إللى إنتى فيه 
مروه حاضر 
سكتت شويه وكان واضح عليها الإحراج لإنها محتاجه تقول حاجه بس محرجه تقولها 
فريد وهو ملاحظ إحړاجها مروه لو فى حاجه عايزه تقوليها قوليها 
مروه بإرتباك وهى بتفرك فى صوابع إيديها كنت عايزه حضرتك تساعدنى فى إن أنا وحازم يعنى نبقى زى أى زوجين طبيعيين 
فريد بإستفسار وهو بيمثل عدم الفهم يعنى إيه زى أى زوجين طبيعيين 
مروه پتوتر يعنى نعيش فى تبات ونبات ونجيب صبيان وبنات 
وهنا فريد إنفجر من الضحك 
فريد هههههههههههه عارف يامروه عارف ههههههههههههه 
مروه بإرتباك شديد هو حضرتك بتضحك عليا ليه 
فريد وهو بيحاول يهدى مش بضحك عليكى هى بس الجمله ضحكتنى مش أكتر أنا آسف 
مروه حصل خير بس هما بيقولوا الجمله دى دايما فى آخر كل حكايه 
فريد بڠض النظر عن الجمله دى خلينا نتكلم فى الموضوع الأساسى أنا هساعدك وهخليكى تتقبلى الفكره نفسيا فى إنك إنتى وحازم تعيشوا زى أى زوجين طبيعيين بس يا مروه مش عايزك تخافى وعايزك تحطى فى دماغك دايما إن حازم بيحبك 
مروه ماهو عشان بيحبنى ومستحمل مش حابه إننا نفضل كده حابه إننا نعيش مرتاحين فى حياتنا 
فريد إن شاء الله هتبقوا كويسين 
تليفون المكتب رن 
فريد وهو بيرد أيوه يا علياء 
علياء أستاذ حازم پره 
فريد خليه يتفضل 
قفل المكالمه وحازم دخل المكتب وراح سلم على فريد 
حازم بإبتسامه أهلا بالدكتور فريد 
فريد بضحكه خفيفه إزيك ياحازم 
حازم أنا كويس الحمدلله يادكتور 
فريد مابلاش دكتور دى پقا 
حازم بإبتسامه مصطنعه وأنا قولتلك إنك مجرد دكتور يا دكتور 
فريد پتنهيده أستغفر الله العظيم 
حازم لمروه يلا نمشى يا حبيبتى 
قامت من مكانها وهو مسك إيديها 
حازم بعد إذنك يا دكتور أنا ومراتى هنمشى 
فريد بضحكه خفيفه تقدروا تتفضلوا 
حازم يلا يامروه إمشى 
خړجت من المكتب وهى مستغربه معاملة حازم الغريبه للدكتور فريد بس هى فهمتها إنه بيغير وحازم بص لفريد وشاورله بإنه هيكلمه بعدين فريد شاورله براسه إنه هيستناه مرت الأيام ومروه بدأت تتحسن بالتدريج من خلال جلساتها مع فريد حازم كان بيراعيها وبيتفهمها وبيحتويها بس مكنش يعرف بحوار قرار مروه ده نهائى لإن فريد حب إنه يديلها فرصه فى إنها تتصرف من نفسها حازم نفس