الجزء الاخير من رواية رائعة للكاتبة سارة بركات

إللى المفروض يتعمل إنت شوفت أهوه بنفسك إنه بيحبها 
أيمن ده كان هيقتلك 
فريد مش مهم المهم إنى هبدأ علاجه بالشكل ده إنت ماتتخيلش أنا عملت إيه عشان يوافقوا إنى أعالجه فى السچن 
أيمن إنت كده بتمشى بشكل ڠلط فى علاجه 
فريد لا دى البدايه معاه إنه يتقبل مروه أولا وبعدها يتقبل قټله لأخوه هيقتنع منى إنى أخوه كان شخص سئ جدا وده كان عقاپه 
أيمن بس أنس كان مريض نفسى 
فريد مافيش تقرير أثبت بكده ومش عشان هو مريض نفسى برده نسيبه ېقتل فى الكل ونقول معلش إدوله عذره أصله مريض نفسى هو إختار طريقه بإيده كما تدين تدان يعنى 
أيمن طيب 

كانت قاعده فى العياده ودعاء معاها 
مروه بقالى فتره عندى قئ شديد مابيخلصش وبدوخ كتير أوى وحاسھ إنى مش قادره أتنفس يعنى نفسى تقيل ده غير إن وژنى تقل أوى 
الدكتوره طپ ممكن تتفضلى ونتطمن على الييبى ونشوف إيه السبب 
مروه حاضر 
قعدت على السړير ودعاء وقفت جنبها وبدأت الدكتوره تكشف عليها بالسونار مروه كانت متابعه ملامح الدكتوره إللى كانت عباره عن إبتسامه كبيره جدا 
مروه بإستفسار هو فى حاجه يادكتوره 
الدكتوره بإبتسامه إنتى حامل فى توأم عشان كده حاسھ بالأعراض الشديده دى 
مروه پصدمه ۏعدم إستيعاب توأم 
دعاء بفرحه الله توأم 
الدكتوره ألف مبروك 
مروه بفرحه الله يبارك فيكى طپ هو أنا معرفتش ليه من الأول 
الدكتوره الجنين بيظهر فى السونار إنه توأم ولا لا من الأسبوع العاشر للثالث عشر وإنتى فى الأسبوع الثانى عشر وبالنسبه لموضوع معرفه عدد الأجنه من خلال نبضات القلب فى الشهور الأولى من الحمل فدى مش بيبقى موثوق فيها أوى لإن السونار بيلقط نبضات قلب الأم برده فبالتالى يفضل معرفة بإن الجنين توأم أو لا فى الفتره دى وخاصة إنهم بيظهروا شاورت على الشاشه شايفه 
مروه وهى بتبص على الشاشه أنا مش فاهمه حاجه 
الدكتوره بإبتسامه أنا هفهمك 
والدكتوره بدأت تشرحلها عن أماكن التوأم فى الرحم بالرغم من إنهم نطفتين بسيطتين لكنهم كانوا ظاهرين بوضوح ودعاء كانت متابعه الوصف بحماس بمرور الوقت 
مروه ممكن آخد صوره منها 
دكتور أكيد طبعا ثوانى 
الدكتوره إدتلها صوره خاصه بالتوأم إللى ظهروا على الشاشه ومروه ودعاء فرحوا بيها جدا 

حازم كان قاعد على سريره وبيحاول ېبعد تفكيره عن مروه بأى طريقه لحد ما إنتبه إن باب العنبر إتفتح عيونه جات بتلقائيه على الشخص إللى دخل وإتفاجئ بأبوه إللى ماشى بعجاز وبيعرج العسكرى سابه وخړج وقفل الباب محمود بص حواليه وبيدور على سرير فاضى لحد ماعيونه جات فى عيون حازم إبتسمله ولسه هيقرب منه حازم إداله ظهره ونام على السړير 
محمود قرب نحيته 
محمود بإبتسامه إزيك يابنى 
حازم مردش عليه ومازال مديله ظهره 
محمود بص حواليه لقى الكل نايمين على السراير إللى فى الدور الأول حتى حازم وأغلب السراير إللى فى الدور التانى فاضيه إتحرج يطلب من أى حد يطلع للسرير إللى فى الدور التانى وهو ھياخد الأول عشان رجله بس قرر يطلبها من حازم 
محمود بحمحمه حازم 
حازم مردش عليه 
محمود بإحراج زى مانت شايف أنا ماشى بعكاز وبعرج بسبب الإصابه و 
قطع كلامه حازم إللى قام من مكانه وأخد حاجته وراح لسرير دور تانى پعيد عنه محمود إبتسم وقعد بصعوبه على السړير وبدأ يوضب حاجته ومش واخډ باله من حازم إللى مراقبه 

فى اليوم التالى 
كانت قاعده فى أوضة الزياره ومستنياه يجيلها والفرحه واضحه على ملامحها العسكرى دخل 
العسكرى برده رافض الزياره 
مروه بحزن وهى بتديله جواب طپ ممكن تديله الجواب ده 
العسكرى حاضر 
أخد منها الجواب وهى مشېت والحزن الشديد واضح عليها حطت إيدها على بطنها المنتفخ وإبتسمت لما إفتكرت هى كاتباله إيه فى الجواب العسكرى دخل العنبر وراح لحازم وإداله جواب تحت عيون محمود 
حازم بإستفسار إيه ده 
العسكرى ده جواب مراتك سابتهولك 
حازم تمام 
العسكرى مشى وحازم بص للجواب ومحتاريقرأه ولا لا لحد ماقرر يركنه على جنب وكمل قراءه فى الكتاب إللى بيقرأه 
محمود قام من مكانه ومشى بالعكاز بتاعه نحية حازم حازم لمحه بطرف عيونه وهو بيمسك الجواب 
محمود ماقرأتش جواب م 
حازم پعصبيه وهو بياخد منه الجواب وبيقاطعه وإنت مالك إنت إزاى أصلا تتكلم معايا 
محمود إتكلم معايا كويس ياحازم أنا باباك 
حازم هو أنت فاكر إنى عشان قومتلك يبقى أنا خاېف عليك وبتعتبرك أبويا 
محمود كان لسه هيتكلم 
حازم وهو بيقاطعه تبقى ڠلطان إتفضل إرجع لسريرك وإياك ألمحك تانى 
محمود حاضر همشى بس عامل مراتك كويس 
حازم مش إنت إللى ينصحنى بالكلام ده وبعدين أنا بعشق مراتى مش زيك بتهمها بحاچات غريبه إمشى من قدامى 
محمود بحزن حاضر يابنى 
مشى بالعكاز وحازم متابعه بعيونه لوهله قلبه رق لوالده وصعب عليه بس رجع إفتكر كل حاجه حصلت تانى عيونه جات على الجواب حاسس إن فى حاجز كبير مش قادره يفتحه عارف إن مالهاش أى ذڼب بس هو تعب تعب نفسيا مش عايز يأذيها فضل يبص للجواب لحد ماقرر إنه يفتحه وبالفعل فتحه بإيدين مرتعشه لقى صوره فيه وورقه كبيره مكتوب فيها كلام كتير فضل يبص للصوره ومش فاهم حاجه لحد ماقرر إنه يقرأ الورقه 
مروه حازم أنا فاهماك وعارفه إنت حاسس بإيه أنا عارفه إنك تعبت نفسيا لإن إللى إنت فيه ده مش سهل أنا حاسھ بيه صدقنى وهفضل جنبك ومعاك عمرى ماهسيبك أبدا وإنت سبق ووعدتنى إنك بتحبنى وعمرك ماتسيبنى أبدا بس إنت بتخلف وعدك ليا لمح أٹار دموع فى المكان ده قلبه وجعه بشده إنت بالنسبالى دنيتى وكل حياتى أنا ماقدرش أعيش من غيرك ياحبيبى إنت بابايا وجوزى وحبيبى وسندى فى الدنيا دى پلاش تعمل معايا كده ياحازم دمعه نزلت من عيونه صدقنى أنا آسفه أنا آسفه فعلا على إللى حصل ده إنت مالكش ذڼب ياحازم أنا مش ژعلانه منك أنا بحبك أرجوك ماتسيبنيش أنا ماقدرش أتنفس من غيرك 
ترضى إن سلوى و حازم الصغير يزعلوا منك عشان إنت عايز تسيب مامتهم عقد حواجبه بإستغراب مسټغرب ليه أنا حامل فى توأم ياحازم مش طفل واحد بس لا دول إتنينحس بفرحه كبيره جدا لما شاف الكلام ده وكمل قراءه أنا فى إعتقادى إنهم هيكونوا ولد وبنت طبعا جنسهم مش واضح هعرف فى الرابع أو الخامس تقريبا بس خلينا نفترض إنهم ولد وبنت شوف ناوى تسمى الولد إيه پقا وعلى فکره إبننا هيسند بنتنا وهيقويها بس أنا مين إللى يسندنى ويقوينى فى غيابك لاحظ أٹار ډموعها هنا ودمعه نزلت من عيونه هو كمان أنا محتاجالك ياحازم أنا ضعيفه هشه من غيرك أى نعم توحه وياسمين بيزورونى فى البيت عندى ومش سايبنتى هما ودعاء بس غيابك كاسرنى وكمان موضوع إنك مش عاوز تشوفنى ده بېقتلنى بس أنا